Hayata Çeyrek Kala Duvarlar Ağladı

Ellerinizle bir gül yetiştirirsiniz büyüdüğünü gördükçe coşarsınız sevinçten
Hergün farklı bir şekle dönmüştür nice fırtınalar geçirmiş yinede solmamıştır taki o güne kadar
Bir sabah kalktınız gülün boynu yana doğru eğiliyor, renginde soluyor, yaprakları sizden başka bir yere doğru dönmüş.

Eyvaah der ve ellerinize alırsınız ne yapacağınızı bilmeden çaresizlik içinde bir oyana bir buyana koşturursunuz
Ne olur gitme bırakma beni, seni koklamaya kıyamadım, bakmaya doyamadım daha derken gül salıvermiştir iyicie avucunuza kendini.
Bahçıvana koşarsınız bak gülüm bana veda ediyor. Ömrümden ömür versem olur mu, dersiniz.
Bahçıvan gayet soğukkanlıdır çook görümüştür bu manzaraları telaş etme ben bakarım onun hastalığına, der.

Ve yapılması gereken tüm müdahaleleri yapar.
Gül bir hamle daha yapar hayata çeyrek kala tutunur yeniden

İnsan ömrüde böyle değilmidir?
Siz kendinizi adamışsınızdır sevdiklerinize veya hiç dönüp bakmamaışsınızıdr.
Kızgınlığınız kırgınlığınız onlarla alakalı her ne yaşadıysanız size acı vermiştir.
Bakmam bir daha benden uzak olsun yeterki sesini duymayayım dediklerimizi gül gibi solarken görünce nasılda koştururuz değil mi?
Artık geri dönmeyeceğini anlayınca gönül feryadımız kopar ve sözler dudaklarınızdan dökülür ” Hayata çeyrek kala duvarlar ağladı senin yokluğunu düşünmekten”

Eğer bu son feryadınız işe yaradıysa sil baştan hayata yeniden başlayıp elimizde var olan kıymetlere tekrar sıkı sıkı sarılalım.
Yaşanılan her zorluk bir insanı kaybetmek kadar acı veremez.
Sadece bir tebessüm dökülsün gönüllerinizden o ulaşacağı adresi bilir