Dünü, bugünü, yarını yok sensizliğimin.
Hüzün; çiğ katresi gibi düştü gülün goncasına,
Gülün rayihası, boyası bezedi damlanın özünü,
Bir tutam hayatın rengini, savurdu can suyuna.
Bekledi yeşermek için kuruyan fidan abı hayatını,
Beklemek ayrılıya eşdeğer ,
Bir tarafı ateşten kor, bir tarafı narın nuru,
Bazen firak bazen vuslatın başlangıcı,
Hüzzamın bestelerini hazırladın mı yine gönül?
Bu hüzzam ayrı bir hüzün, canı candan ayırır gibi yakar zerrelerini…
Keman iniltisinde hücrelerim nağmeler söyler her biri kendi dilinde.
Ne gariptir ne bestesini ne de güftesini sen dahi bilmezsin,
Sadece dinlemek düşer payına,
Ve derin bir sessizlik konuşur yüreğinin sesiyle…
Yunus( a.s ) vari yaşarsın gecenin dağdağalarını,
Aydınlığın nurunu ararsın zifiri karanlıklarında.
Bazen Yusuf (a.s) un zindan kuyularına düşer umutların, arayışların bir ses bir nefes ister çıkmak için.
Eyyübi bir dokunuş tükenişliğine sabır tiryakları yetiştirir.
Yine bir savruluş daha, yaprak misali…
Hasretinin susamışlığı acılarını yine aldın gönül heybene,
Serzenişlerin, nazlanışların seni çoktan aştı terk etti.
Hadi yolculuk var, şimdi sükût zamanı.
Sus ey dil! Dökülsün gönül hecelerin aksın nur deryasına,
Bak orada ne sırlar sırlanmış…
Çözüver düğümlerini, sırlarının sırlarına er…
Yangınların dahi rahmetin olsun, eri narın nuruyla.
Külünü savursun savuran zamanın dehlizlerine,
Ta ki, ulaşsın ulaşması gerekenin ellerine.
Sen sadece ruhunla izle yaşanılanları, yaşatılanları.
Uzatıver elini güllerin en güzeline, bir nefes çek hayatın hayat bulsun.
Yaralı bir ceylan gibi medet iste yaralarına tiryak niyetine.
Kanadı kırık güvercin biçare, gönül kapına dayandı.
Açacak mısın? Gönlünü gönlüme.
SAHRA
