Dosta varmak ister isen dikenleri kır da var!

Korkuyla irkiliyorum, kuş misali titreyen yüreğim gözyaşlarımı yudum yudum içiyor. “Allahım affet hesabını veremeyeceğim giden zamanlarımdan, seni düşünmeden geçirdiğim hayallerimden, Dünya hayatında ebedi kalacak gibi attığım gönül bağımdan…” diye dualarımı ediyorum acizliğimle beraber, gönül dilekçemi sunuyorum yaradanıma merhametine sığınarak.

Bir anda şükürlerime dönmek istiyorum verdiği lütuflar için.
Bu aciz biçare kuluna öyle bir dost kapısı nasib ettinki, han kapısı gibi girmek isteyenleri kucaklayan, şefkat deryasıyla içeriye alan. Gelenlerin bir kısmı hayatlarından umutlarını kesmiş günah bataklığında batanlar, kimi sadece ben deyip başkasını görmeyenler….hiçbirini ayırmadan dost kapısını açar. Misafir eder gönül tahtında ikramları olur mübarek nazarları.
Ev sahibi misafirini üzer mi hiç, incitir mi gönlünü, vermez mi hastalığına tiryakini şifa bulması için.

Ahh bu ev sahibi bir başka bakar anlar misafirinin halinden. Yeterki misafir misafirliğini bilsin tabi olmak istesin, niyet etsin gerisini ona bıraksın.

Sen ne güzel misk-i amber kokulusun. Senin o kokunu hissedenler ayrılabilirlermi acaba kapından?
Bilmezler mi senin kokun dostunun kokusundan bir damladır. Mest eder bütün alemi o koku, hayat verir ölmüş ruhlara.

Ben hastayım ey dost!
Benim nefsimin dikenleride sarmış benliğimi sen tabibsin bilirsin. Bahçıvan misali buda bende zararlı olan dikenleri, dostuna tertemiz bir gül naifliğinde vasıl olmak istiyorum.

İşte ne çok şükür edecek lütuflara mazhar oldu o kapıya varıp içeriye girmek isteyenler. Dışarıda duranlar ne duruyorsunuz burası gönül kapısı hadi girin içeriye burada herkese derman vardır Allahın izniyle.