Buz mavisi ayna kırığına yazılan heceler

Alacakaranlığın rengine bürünmüş bir yol. Yolcusu azığı rotası gizlenmiş. Sözler susmuş nefes tutulmuş. Gözlerde bir avuç derinlik dibine vurmuş. Feri mum ışığında gizli söndü sönecek. Okyanusun tma ortasında boş bir sandal sallanır ağaca asılmış yaprak gibi battı batacak. Sahra’nın misali çorak toprağa dönmüş, çatlamış yüz libasında izler.
Heybemde bir renk cümbüşü bribirine girft olmuş. Kelimlerim sus oldu enkazların arasında, yamalı cümleler.
Fırtına kasırgaya döndü gönlü süpürüp gitti arkasında bıraktığı enkazlarıyla.
Kışın ayazı düşmüş saçlarına, kirpiklerin dökülüvermiş hüzün nağmelerine seranat verir.

Demedim mi gönül yaşamak zor hayat yükünü taşıyamazsın diye.
Her dil ağır bir top güllesi gibi vurur seni diye,
Dilin sopası iner kelimlerinin üzerine ezilirsin diye,
Ummadığın bir anda çarpılırsın kül olursun diye,
Buz mavisi ayna kırığı gibi dağılır hecelerin.
Her bir kırığına yansır kanamaya başlar yaraların.
Ah gönül sus/tur/ artık gözyaşlarını göm buz mavinin rengine gitsin.

Dedi ve sustu bir gönül ehlinin sözleri, dinledik herkes yaşadığını payına düşeni alır