Ben sustum sen konuş dost!

Vur nazarını kalbimin prangalarına açılsın senden yana doğru, üfle dağ kekiği nefesini nefesime. Kalbimden kalbine yol ver akıp gireğim derinlerine doğru bir yuva bulağım içinde sığınacağım.
Kalem olsun bakışların bütün kötü nazarlardan koruyacak. Senin dağ misillü başın göğe yükselirken seyre dalan gözlerinde kaybolağım. Ateşinde yanarken himmetinin rüzgarıyla ferahlığım ol.

Renginin boyasından serp zerrelerime bütün batını ve zahiri azalarım boyanın rengine bürünsün. Hakikatinle hak olsun hakikatesizliğime dair her ne halim varsa…
Kelamlarım kelamının ahestesine bürünsün öyle hayat bulup gönlümden dilime dökülsünler.

Öyle bir bağla bağlaki beni sana, attığın düğümün huzuru rahmanda şahitlik etsin.
Düğümünün ilmeklerini orada açan sen ol dost.!
İşte dost ben susayım sen konuş. Bende seni işleyen nakışların konuşsun artık.